کنترل کننده منطقی قابل برنامه ریزی در PLC
کنترل کننده منطقی قابل برنامه ریزی (PLC) یا کنترل کننده قابل برنامه ریزی یک رایانه دیجیتال صنعتی است که برای کنترل فرایندهای تولید، مانند خطوط مونتاژ، دستگاه های رباتیک یا هر فعالیتی که به قابلیت اطمینان بالا، سهولت برنامه نویسی و فرایند نیاز دارد، ناهموار و سازگار شده است. تشخیص عیب
نحوه عملکرد
PLC ها می توانند از دستگاه های کوچک مدولار با ده ها ورودی و خروجی (ورودی / خروجی)، در یک محفظه انتگرال با پردازنده، گرفته تا دستگاه های بزرگ مدولار نصب شده روی رک با هزاران ورودی / خروجی، و اغلب به شبکه های دیگر PLC و سیستم های SCADA.
آنها می توانند برای بسیاری از تنظیمات ورودی و خروجی دیجیتال و آنالوگ، دامنه های افزایش دما، مصونیت در برابر سر و صدای الکتریکی و مقاومت در برابر لرزش و ضربه طراحی شوند. برنامه هایی برای کنترل عملکرد ماشین معمولاً در حافظه پشتیبان باتری یا غیر فرار ذخیره می شوند.
PLC ها برای اولین بار در صنعت تولید خودرو تولید شدند تا کنترل کننده های انعطاف پذیر، ناهموار و به راحتی قابل برنامه ریزی برای جایگزینی سیستم های منطقی رله سیم دار باشند. از آن زمان، آنها به طور گسترده ای به عنوان کنترل کننده های اتوماسیون با قابلیت اطمینان بالا و مناسب برای محیط های سخت پذیرفته شده اند.
PLC نمونه ای از یک سیستم در زمان واقعی (سخت) است زیرا نتایج خروجی باید در پاسخ به شرایط ورودی در مدت زمان محدود تولید شود، در غیر این صورت عملکرد ناخواسته به وجود خواهد آمد.
اختراع و توسعه اولیه
PLC در اواخر دهه 1960 در صنعت خودروسازی در ایالات متحده به وجود آمد و برای جایگزینی سیستمهای منطقی رله طراحی شده بود. پیش از این، منطق کنترل برای تولید عمدتاً از رله ها، تایمرهای بادامک، ترتیب دهنده های درام و کنترل کننده های حلقه بسته اختصاصی تشکیل شده بود.
سیم کشی سخت، مهندسان طراحی را برای تغییر روند کار دشوار کرده است. این تغییرات نیاز به سیم کشی و به روزرسانی دقیق اسناد و مدارک دارد. اگر حتی یک سیم از جای خود خارج شده باشد، یا یک رله از کار بیفتد، کل سیستم از کار می افتد. غالباً تکنسین ها با بررسی طرحواره ها و مقایسه آنها با سیم کشی های موجود ساعت ها به عیب یابی می پردازند. هنگامی که رایانه های کاربردی عمومی در دسترس قرار گرفتند، به زودی برای کنترل منطق در فرآیندهای صنعتی مورد استفاده قرار گرفتند. این رایانه های اولیه غیرقابل اطمینان بودند و به برنامه نویسان متخصص و کنترل دقیق شرایط کار، مانند دما، تمیزی و کیفیت برق احتیاج داشتند.
مزایای PLC نسبت به دستگاه های دیگر
PLC مزایای متعددی نسبت به سیستم های اتوماسیون قبلی دارد. محیط صنعتی را بهتر از رایانه تحمل می کند و قابل اطمینان تر، جمع و جور تر است و به تعمیر و نگهداری کمتری نسبت به سیستم های رله احتیاج دارد. با ماژول های ورودی / خروجی اضافی به راحتی قابل توسعه بود، در حالی که سیستم های رله در صورت تنظیم مجدد به تغییرات سخت افزاری پیچیده ای نیاز داشتند. این امکان تکرار آسانتر در طراحی فرآیند تولید را فراهم می کند.
با یک زبان برنامه نویسی ساده که روی منطق و عملیات سوئیچ متمرکز شده بود، کاربر پسندتر از رایانه هایی بود که از زبان های برنامه نویسی عمومی استفاده می کردند. همچنین اجازه نظارت بر عملکرد آن را داد.
PLC های اولیه در منطق نردبان برنامه ریزی می شدند، که به شدت شبیه یک نمودار شماتیک از منطق رله بودند. این علامت گذاری برنامه برای کاهش تقاضای آموزش برای تکنسین های موجود انتخاب شده است. سایر PLC ها از نوعی برنامه نویسی لیست دستورالعمل استفاده می کنند که مبتنی بر حل منطق مبتنی بر پشته است.
